Voor het eerst met de rolstoel in het busje naar onze zoon voor de verjaardag van onze kleinzoon..
Het was wel een leerschool. Nooit meer met verzwakte nekspieren in zo'n busje zitten zonder bescheming. Op de terugweg mijn hoofd via mijn voorhoofd en de hoofdsteun verankerd. Dat ging een stuk beter. Ik ben dankbaar dat ik elke dag goed en redelijk opgewekt doorkom. Van de week had ik even een dip van het hoeft allemaal niet meer. Maar juist die dag was het of God tot mij sprak dat we vaak teleurgesteld zijn omdat het niet gaat zoals wij dachten dat het gaan zou. Maar dat Hij zeker aan het werk is en wij dat soms niet oppmerken. Zijn gedachten zijn hoger dan de onze en zijn wegen hoger dan dan onze wegen.
