Mijmeringen na een begrafenis

Gisteren is er een tante begraven.
Het was de tweede vrouw van mijn oom , die ook niet meer leeft.

Ik was onroert door al die mooie herinneringen die de kinderen, de kleinkinderen en de twee bones- dochters hadden.

Ik besefte  dat als je een liefdevolle moeder/ bones-moeder hebt gehad en je zulke mooie  herinneringen hebt, het verdriet ook groter is.

Tevens heb ik voor het eerst gesproken met mijn nicht die werd geboren toen ik 16 was.
Dit is je nicht, zei haar broer.  Voorheen hield ze altijd afstand. Met  dank daarvoor aan mijn neef.
Totaal andere wereld zijn zij opgegroeid.
Twee broers van mijn moeder hebben later doorgeleerd en beide hadden ze een zeer goede baan.
In onze ogen waren dat de rijken.

Wij en het gezin  van de zus van mijn  moeder,  waren de armen.  Haar man was drukker,  mijn vader  was ongeschoold arbeider. Met loog werken  in een meubelfabriek..  Terwijl mijn moeder  intelligent was maar niet door kon leren en naar  de huishoudschool moest.
Daardoor  trokken  wij meer naar elkaar toe omdat we ons daar thuis voelden . Het was ook leuk om de neef uit dat gezin te ontmoeten.

Dankbaar ben ik dat wij kinderen de armoe achter ons konden laten .
Wij konden wel doorleren.
Het aller dankbaarst ben ik dat we een  christelijke opvoeding gehad hebben.
Al heel vroeg is Hij mijn steun en toeverlaat geweest.
 En ach,  zijn die 'rijke' neven en nichten nu gelukkiger dan wij zijn?
 Ik geloof het niet. Ik zou ze graag over mijn leven met God willen delen. Want dan ben je pas rijk.